RE:

Hallo Allemaal,

We zitten nu in de hoogste stad van de wereld. Potosi,iets kleiner dan Groningen. VAnochtend zijn we vertrokken uit de hoofdstad van Bolivia, Sucre. Dit was de mooiste stad van Bolivia, tot nu toe dan. Een geheel wit centrum, prachtige pleinen, leuke kroegjes en eetcafees.

In m´n vorige mail vertelde ik over La Paz. Hier heb ik een stukje écht Bolivia gezien. Schattige jongens en meisjes waarvan nu al zeker is dat ze geen toekomst hebben. Ik ben bij een kinderopvang geweest voor kinderen van marktkoopvrouwen. Deze hebben geen tijd voor de kids. Deze peuters en kleuters hebben nu een plekje overdag zodat ze kunnen spelen en ze wat aandacht krijgen. Ook zijn we naar een naschoolse opvang voor oudere jongens en meisjes geweest. Hier heb ik ff mee gevoetbald. We hadden een refresco (coca cola) en wat snoep meegenomen, omdat Eva er voor het laatst was. De jongeren stalen gelijk m´n hart. Best wreed dat ze zich schamen voor hun huis als ze Eva zien langskomen... ze wonen in kleine krotjes. Eva vertelde ook over een gezin met 7 jongens en 9 honden.... Met een groepje van 7 van deze jongens zijn we een dagje op stap geweest. Eerst eten bij Polly Copacabana (soort mac donalds, maar dan met kip) en daarna naar de Boliviaanse versie van Nemo (die bij het station van Amsterdam zit). Dit hadden ze zelf uitgekozen. Na afloop weer wat kip met patat en veel cola gehaald en dit bij Eva thuis opgegeten. Ze hadden een leuke dag.

Na 6 dagen La Paz (ja we hebben in een Oranje cafe de wedstrijd gezien, morgen hier weer!!) gingen we met de nachtbus in zo´n 12 uur met de bus naar Sucre. We hadden een hele luxe bus (goed geregeld Eva), dus ook heerlijk geslapen. Voorin zat Anton, een nederlander die we tijdens de oranje wedstrijd ook gespot hadden, en die kwamen we opnieuw in Sucre tegen. We besloten na een leuk gesprek in de kroeg om wat dingen samen te doen. Op de eerste dag hebben we op een paard (1x hoeft niet persé weer... hahaha) door de omgeving rond Sucre gelopen. Daarna gingen we met een gids naar een waterval die via 7 terrassen naar beneden kwam. Natuurlijk daar een duik genomen. Heerlijk frigo (koud). Na een leuke terugtocht door de opgedroogde rivier kwamen we weer bij het resort terug waar we van het paard waren afgestapt. Daar werd een flinke barbeque voor ons opgestart en wij namen een paar cervezzas. Heerlijk na zo´n wandeling van 2,5 uur. Toen we ons buikje vol hadden en we weer naar Sucre terug gebracht werden doken we direct opnieuw de kroeg in. We namen met z´n 5-en over de avond liefst 7 flessen rode wijn, hapjes, bittergarnituurtjes, tappernade etc. etc. en we moesten op sluitingstijd het astronomische bedrag van 32 euro betalen (totaal). Het is erg goedkoop hier haha.

De dag erop hadden we een grote Toyota Landcruiser (oud model) gehuurd waarmee we de bergen in wilden. Stella was helaas ziek, dus die kon niet mee. Na een heel stuk heen en weer rijden, we kennen Sucre nu als onze broekzak, kwamen we op een prachtige route omhoog. Wat was het daar gaaf!! Omdat er een imperial op het dak gemonteerd was, konden we ook daar op zitten tijdens het rijden. Dit gaf een prachtig uitzicht. We reden door een extreem droog gebied, dus we zaten onder het stof. Zeker een hoogtepunt omdat we echt in de middle of nowhere waren (1,5 uur over onverharde weg).

Nu dus Potosi. Ik moet omwille van de hoogte hier weer rustig aan doen. De hoogte bezorgt je hartkloppingen, koppijn en kortademigheid. Rustig aan doen is het enige wat mogelijk is. Morgen bezoeken we hier de Zilvermijnen, die vroeger Potosi, op Parijs na, de rijkste stad ter wereld maakte. Deze zitten wat hoger dan de stad, op 4300-4850 meter. Bovenop kunnen we genieten van het uitzicht. Donderdag gaan we naar Uyuni. Hier starten we, als het goed is, op vrijdag een safari over de Salar. De grootste zoutvlakte van de wereld. Drie dagen met overdag 10-15 graden en ´s nachts min 20....

We hebben hier in Potosi een prima bed (dat was in Sucre wel anders, dus sliepen we allemaal met het matras op de grond). En een warme douche, ook fijn.

Nou, we gaan zo nog ff hier rondkijken, morgen de mijnen ´s ochtends en ´s middags voetbal, dus moet nu ook wel! Bedankt voor alle hyvesberichtjes en mailtjes, erg leuk. Nog anderhalve week en ik ben back in town.

Incatrail

Afgelopen maandag stond de incatrail op het programma. Een reis van 4 dagen door de Andes langs inca ruines en door stukken subtropisch bos. We waren met zn 7-en. Stella en Eva, Rienk en de 3 broertjes Valkema (Frank, Martijn en Gerald). Samen waren we de zaterdagavond al flink doorgezakt in een discotheek. Erg gaaf was dat en de groep was vanaf het begin moment gelijk heel gezellig. Perfect dus om 4 dagen samen door de bergen te trekken.

 

Dag 1.

Om kwart over 6 s ochtends ging de wekker van Rienk. We zouden om 7 uur door onze reisorganisator opgehaald worden, maar omdat we al aardig aan het Peruaanse gebeuren gewend waren, moesten we eerst nog pinnen en moest er nog het een en ander geregeld worden. Uiteindelijk reden we daadwerkelijk rond half 9 Cuzco uit en kwamen we rond 11 uur op de startplek aan van de incatrail. Hier maakten we kennis met onze gids en onze dragers. Vroeger moest een drager wel 45 kilo dragen de berg op, maar tegenwoordig komen de arbo regels ook wat doorschemeren in Peru en is dat naar 25 kilo teruggebracht. Wij liepen met ongeveer 10 kilo. De overbodige spullen konden we in ons hostel laten. Dat bleek geen overbodige luxe, want we moesten natuurljk wel onze eigen slaapzak (gehuurd) en matje meenemen. Voor we vertrokken kregen we een flinke energie maaltijd, pasta, soep, broodjes, mate de coca (cocathee) en alles flink zoet. Rond 12 uur s middags vertrokken we. De eerste dag zou ongeveer 5 uur lopen zijn, maar kwart over 3 kwamen we op het eerste kamp aan. We bleken een zeer snelle groep te zijn. Frank heeft kort geleden bijvoorbeeld de Potosi in Bolivia beklommen van 6100 meter. Ik kon op dit niet zo stijle stuk van de trail makkelijk mee lopen met een groepje peruaanse dragers.

 

Op het kamp hebben we ff gerelaxed, potje gekaart en we kregen thee, koffie, koekjes en een bak popcorn. Heerlijk na zo n wandeling. Het eerste kamp zat op ongeveer 2900 meter hoogte. Bij Llulluchapampa was dat, ongeveer 2,5 uur voor de echte klim van de incatrail.

 

Dag 2

Na een goede nacht werden we om 7 uur gewekt. We lagen al om 10 uur s avonds, dus ik was blij dat we weer verder konden. Rond half negen, na wederom een zeer stevig ontbijt met een soort havermoutpap, brood met jam (altijd jam, of suiker) en een paar bakjes mate de coca, gingen we van start. Volgens de gids zouden we ongeveer in 5 uur boven op de Wuarmiwunusca aankomen. Deze berg van ruim 4200 meter bleek voor mij de meest lichamelijke uitputting die ik me zelf ooit heb aangedaan. Vanaf het kamp moest er geklommen worden. Na ongeveer een uur kwam ik erachter dat ik te snel liep. In combinatie met het te snelle tempo en de hoogte kreeg ik koppijn en een flinke snelle ademhaling. Gelukkig was er na nog een dik half uur klimmen een soort tussenstop met kraampjes waar je vanalles kon kopen, zoals chocola en water. Ik at de sinaasappel op die ik nog had overgehouden van het ontbijt met wat water en besloot lekker rustig aan de rest van de klim te doen. Mijn tempo bleek te langzaam voor de echte berggeiten (martijn, gerald en eva) en net te snel voor Rienk (die ziek was en daarom samen met Frank de berg op ging) en Stella. Dus lekker in mijn eentje anderhalf uur buffelen. Vijf stappen lopen, op adem komen en weer doorgaan. Verschrikkelijk zwaar. Onderweg even een praatje gemaakt met een engelsman vanwie ik wat coca met lavasteen kreeg (tegen hoogteziekte) en een australier. In de hoge wei liepen lamas, die ik natuurlijk ook even moest filmen. Na een kleine 4 uur stond ik boven op de hoge berg. Ik kon even niets meer. Na tien minuten en wat water was ik er weer en kon ik genieten van het uitzicht. Binnen een half uur na mij waren Rienk, Frank en Stella ook boven. Een aantal van onze groep hebben er nog een condor gespot, ik jammer genoeg niet. Misschien komt dat nog ergens tijdens deze reis. Toen de gids ook boven was (die was om onbekende reden de hele klim niet bij ons in de buurt geweest) konden we door met een flinke afdaling naar 3500 meter. We hadden tussendoor nog een soort siesta met lunch, waardoor we weer redelijk fris door konden. Na een flinke klim naar Runkuraqay, een serie ruines van de incas, waren weer op bijna 4000 meter hoogte. Na deze klim kwamen we op het mooiste deel van de trail. Een afdaling waarbij beneden de subtropische bossen te zien waren en onderaan de vallei een brede rivier stroomde. Mooie geluiden van vogels, krekels en kikkers maakten het plaatje perfect af. De afdaling deed ik rennend, althans dat dacht ik. Frank was al 3 kwartier beneden en ik kon Gerald en Eva ook niet bijhouden. Wat een berggeiten, haha. De afdaling duurde een dik uur voor mij en kwam uit bij een prachtige inca ruine: Sayacmarca. Dit dorp had een agrarische en religieuze functie. Vanaf de ruine konden we het kamp zien liggen, maar we wachten met het laatste stukje, omdat de zon onder ging en dit prachtig was om te zien. Aan de linker kant sneeuwtoppen, daarvoor hoge subtropische bossen die in heuvels over elkaar heen vielen. Door de wolken kleurde het allemaal heel mooi. Ik besloot maar vast te stellen dat het ten eerste de mooiste zonsondergang was die ik ooit had meegemaakt (ook al is die van het Tjeukemeer ook mooi natuurlijk) en het de mooiste plek is waar ik tot nu toe ben geweest. Na een kleine afdaling tussen de bomen door kwamen we bij het kamp aan, waar na een half uur al een heerlijk maal voor ons klaar stond. We hadden het ergste deel van de trail gehad. Vanaf nu was het alleen genieten.

 

Dag 3

Omdat we weinig hoefden te lopen op dag 3 van de trail, konden we tot 8 uur uitslapen. Het pad van deze dag liep incaflat, wat heuveltje op en af betekent, en dus werden onze kuitjes niet meer zo belast. Welke kant je ook op keek, overal was het mooi. Dus de videocamera tot een batterijstreepje leeggefilmt, om toch zeker te zijn dat ik de Machu Picchu wel zou kunnen vastleggen. We stopten op alle panoramaplekken, kregen uitleg van onze gids en waren nog fris. We waren bijna allemaal verbaast dat we nog zo prima door het berglandschap liepen. Na een klein uurtje kwamen we bij Phuyupatamarca, wat dorp boven de wolken betekent in het Cecha, Het was ook letterlijk zo, want we liepen door de wolken heen, zodat het iets kouder was en het regende. Gelukkig niet hard, want dan zouden de paadjes snel riviertjes kunnen worden en in ieder geval iedere steen spiegelglad zijn. We konden bij het incadorp 2 paden naar ons laatste kamp kiezen. Een trappenweg van 2 uur naar beneden of een aflopend smal pad van 3 uur. We kozen voor de laatste, omdat deze volgens de gids ook het mooiste was. Via deze route konden we de achterkant van de berg Machu Picchu zien (betekent oude berg in het Cecha). Er waren veel wolken onder ons, dus we konden alleen het topje eventjes zien. De afdaling deden we in stijl, als een stel berggeiten. Iedereen had z n voet wel es dubbel geloof ik, maar het ging goed en het was echt fun om te doen. In het laatste kamp, Wuinay Wuayna, komen alle incatrailers samen. Dit is ook het punt waar de mensen starten die een tweedaagse trail lopen (en dus alles hierboven niet hebben gedaan, en nog lekker frisse kleren aan hadden). We kregen weer heerlijk eten, s avonds opnieuw en we besloten lekker aan de biertjes te gaan. De cervezzas liepen lekker. Uiteindelijk waren wij de enigen, met een paar van onze dragers en een paar gidsen nog over. De muziek ging harder en we begonnen te dansen. Na het Wilhelmus en nog een paar biertjes besloten we toch maar op bed te gaan. We moesten om 4 uur s nachts weer op staan.

 

Dag 4

Iets voor 4-en werd ik wakker van de dragers die naast mijn tent het ontbijt aan het voorbereiden waren. Ik ruimde de troep op. Gelukkig hoefde ik mijn matje en slaapzak niet mee te nemen. Dat scheelde toch snel weer 2 tot 3 kilo. Na een lekker ontbijtje, met een flensje met caramel en wat broodjes en natuurlijk mate de coca, gingen we naar de controle post, een uur voor de zonnepoort, die uitzicht geeft over de stad Machu Picchu. Om half zes ging deze open. Een rij tot aan het kamp met honderden mensen stond klaar. Gelukkig waren wij de tweede groep en hadden we maar 10 mensen voor ons. Na een 40 minuten van flink klimmen (de cervezzas bruisden eruit) kwamen we bij de zonnetempel aan. De Machu Picchu was geheel te zien, geen wolkenvorming, perfect dus. Waarschijnlijk was dit het gevolg van de regendans die we met de dragers en gidsen de avond ervoor hadden gedaan tezamen met het bieroffer.

Na de verplichte groepsfotos (en fotos voor anderen nemen) renden we het laatste stuk (staat een uur voor) in 20 minuten naar beneden om er zo voor te zorgen dat we een zo leeg mogelijke M.P. konden zien en we zo de mooiste fotos en film konden maken. Tijdens de laatste afdaling had ik mn kniebandje een beetje verrekt dus besloot ik niet de laatste klim te maken naar de bergtop naast de M.P. We kregen een uitleg van een plaatselijke gids over de stad (erg boeiend en interessant). De broertjes gingen nog wel omhoog. Frank kreeg de camera mee om met het laatste stukje batterij nog een of twee shots van bovenaf te maken. Dat lukte gelukkig. Het is vanaf daar mooi te zien dat M.P. in de vorm van een condor gebouwd is, net zoals Cuzco in de vorm van een poema gebouwd is. Na een middag relaxen en flink gestoken te worden door muskieten (vooral Eva en Stella vonden ze lekker) konden we aan het laatste stukje afdaling beginnen. Omdat ik last van m n knie had kwam ik achterop, en zag een wild beest. Waarschijnlijk een tamandua of een stinkdier. Na de afdaling zochten we onze gids op, die voor ons treinkaartjes naar Cuzco had gekocht, en gingen we in termal baths relaxen. Erg relaxed allemaal, zeker na een looptocht van 46 kilometer door de bergen.

 

Een prachtige ervaring, met als bewijs een soort Elfstedentocht kaart met stempels en een stempel in mijn paspoort. De duidelijkste stempel zit in mijn hoofd, want deze tocht vergeet ik nooit weer!

update vanuit Cusco Peru

Hola Amigos,

 

Voor het eerst in een internetcafe. Net voor eten even een berichtje.

 

Dinsdag ben ik goed aangekomen in Lima, erg leuk hostel, aardige mensen, maar ik was wel vrij brak van de vlucht (15 u). We besloten de dag erna s avonds de nachtbus te nemen naar Arequipa. Een reis volgens boekje van 14 uur, maar dat bleken er 3 meer te zijn. We kwamen die nacht langs Nasca en reden door een woestijn. Erg apart toen het licht was om te zien in wat voor totaal andere wereld ik was beland. Arequipa ligt op 2300 meter en het is er prachtig weer. Omdat ik wat misselijk was zijn we de stad niet ingegaan. Na een douche daar in een hostel zijn we {s avonds weer doorgereist met een andere nachtbus om zo snel mogelijk in Cusco te komen. Een reis van ongeveer 12 uur. Dit keer kon ik wel uitstekend slapen. Leuk was verder dat ik met een aardige man uit Cusco heb gesproken. Een mijnwerker die voor het eerst in 2 jaar vrij had genomen om te kunnen stemmen in zijn geboortestad. Erg apart, als je ziet hoe gemakkelijk wij hier toch wel over denken vaak.

 

Cusco is sprookjesachtig. Waanzinnig hoe gaaf het hier is. Wel moest ik omwille van de hoogte, zo n 3500 meter, rustig aan doen. Gister veel geslapen, licht gegeten en een beetje op Plaza de Armas gezeten, in het centrum. Vandaag hebben we het incamuseum bekeken en zijn we wat gaan shoppen. Morgen gaan we iets van de omgeving zien. Wat dat precies is, weten we nog niet. Deltavliegen, plan A, is geskipt, omdat we niet naar 50 dollar per persoon konden afdingen. Misschien komt dat nog. Maandag start de incatrail. Een van de hoogtepunten van de reis, dat weet ik zeker. Als ik de peruanen vertel over het feit dat ik dit ga doen, zie je gelijk de glinstering in hun ogen. De kindjes zijn hier erg schattig. Cusco is wel erg toeristisch, dus veel straatventers en bedelaars. Dat begint soms wel vervelend te zijn. De politie is ons wel terwille en stuurt ze vaak voor ons weg.

 

Okey, ik ga een hapje eten. Hasta la vista. Zodra ik meer leuke verhalen heb (waarschijnlijk na de incatrail, volgende week) horen jullie meer. Tot nu toe geniet ik met volle teugen. Gister een cavia verorberd.. zometeen aan de Alcapa (soort lama). Lachen, hehehe..

 

Hey ltrz!

Groeten Mathijs